Η γραφή έχει βρεθεί ότι έχει θεραπευτικές ιδιότητες καθώς ενδυναμώνει και μετασχηματίζει όλους τους συμμετέχοντες. Η γραφή φαίνεται πως μας επιτρέπει να βάλουμε ένα stop σε οτιδήποτε συμβαίνει τριγύρω αλλά και ταυτόχρονα να είμαστε σε πλήρη επαφή με το σώμα μας.

Ακόμη, μας επιτρέπει να εκφράσουμε σκέψεις, συναισθήματα, να αναστοχαστούμε, να οργανώσουμε σκέψεις, να επαναξιολογήσουμε τις καταστάσεις στη ζωή μας, να βάλουμε σε λέξεις συναισθήματα και εμπειρίες, να αναγνωρίσουμε τις δυνατότητες, τις δεξιότητες μας, να ακούσουμε πλευρές του εαυτού μας που παραμένουν σε σιωπή.
Όταν πρωτοξεκινάμε να γράφουμε μπορεί στην αρχή να μας φανεί τρομακτικό. Πώς θα γράψουμε; Τί θα γράψουμε; Ποιος θα τα διαβάσει; Τί θα πει γι’αυτό που γράψαμε; Έχουμε μεγαλώσει εξάλλου σε μια κοινωνία που έριχνε και ρίχνει σε μας ένα επικριτικό βλέμμα, ένα βλέμμα που εστιάζει στο έλλειμμα, σε αυτό που δεν κάνουμε καλά.
Η Peggy Penn (Συνδεδεμένες φαντασίες, 2009 ) θεωρεί την γραφή ως έναν ακόμη τρόπο ανάδειξης εσωτερικευμένων φωνών έναν τρόπο που μοιάζει να επισπεύδει την ανακάλυψη νέων φωνών και συνεπώς τη δημιουργία νέων αφηγήσεων. Στη δουλειά της με την χρόνια ασθένεια, το τραύμα και την αφήγηση, ζητούσε από τους πελάτες να γράφουν γράμματα τα οποία στη συνέχεια τα διάβαζαν, ο θεραπευτής λειτουργούσε ως ακροατής και μάρτυρας και μαζί συγκατασκεύαζαν μια νέα γλώσσα, μια νέα αφήγηση. Η γραφή σύμφωνα με την Peggy Penn , παρέχει ένα άνοιγμα στις αντιλήψεις μας, δημιουργεί χώρο για την οργάνωση τους, μας ενθαρρύνει να κατανοήσουμε με διαφορετικούς τρόπους την εμπειρία μας και να αναδείξουμε διαφορετικούς τρόπους να την εκφράσουμε.
Σύμφωνα με την Peggy Penn, η εισαγωγή της γραφής στη θεραπεία δίνει τη δυνατότητα σε αυτούς τους δυο εκφραστικούς τρόπους, γραφή και ομιλία να δημιουργήσουν μια αναστοχαστική διαδικασία επηρεάζοντας η μια την άλλη. Δημιουργείται έτσι μια θεραπευτική αφήγηση που μπορεί να ιδωθεί ως δημιουργία ενός κειμένου μαζί με τους θεραπευόμενους μας. Ονόμασε αυτό το κείμενο, συμμετέχον κείμενο, στη συγγραφή του οποίου μετέχουν όλοι οι εμπλεκόμενοι, θεραπευτές και θεραπευόμενοι και το αξιοποίησε ως εργαλείο στη δουλειά της με οικογένειες στο Ινστιτούτο Ackerman όπου είχε αναπτύξει ένα πρόγραμμα γραφής.

Κατά τη διάρκεια της γραφής, νοήματα τα οποία δεν έχουν ειπωθεί ή έχουν παραβλεφθεί, προσκαλούνται στο σχεσιακό χώρο με τη μορφή κειμένου. Η γραφή χρησιμεύει στην ανάδειξη νέων φωνών, στην αφηγηματική πολλαπλότητα, στην ανάδειξη χαμένων στοιχείων της ταυτότητας μας, στη δημιουργία νέων αφηγήσεων, που οδηγούν σε νέες συζητήσεις μέσα και έξω από τη συνάντηση,
Οι μορφές γραφής περιλαμβάνουν ημερολόγια, γράμματα σε ζωντανά και νεκρά πρόσωπα (Penn, 1991), «σημειώσεις» μεταξύ των συνεδριών, προσωπικές βιογραφίες, όνειρα, ποίηση και διαλόγους. Σε όλα αυτά τα κείμενα, οι πελάτες εκφράζουν δυνατά εναλλακτικές φωνές, που αρχικά ανακαλύφθηκαν στη συζήτηση με το θεραπευτή, με σκοπό να επιλέξουν ποιες είναι πιο κατάλληλες για τη σχέση που επιθυμούν να αλλάξουν. Και οι δυο εκφραστικοί τρόποι, η γραφή και η ομιλία, δημιουργούν μια αναστοχαστική διαδικασία, επηρεάζοντας η μια την άλλη. Με τον καιρό αυτή η μορφή αναδρομής, δημιουργεί μια θεραπευτική αφήγηση, την οποία ονομάζουμε συμμετέχον κείμενο. Το συμμετέχον κείμενο υπάρχει και εντός και εκτός της συνεδρίας. Συνοδεύει τους πελάτες καθώς «πηγαίνουν μπρος-πίσω» ανάμεσα σε αναστοχασμούς που μοιράζονται με το θεραπευτή εντός της συνεδρίας και νέες ιδέες που αποκτούν γράφοντας εκτός της συνεδρίας, ενώνοντας τις νέες ιδέες με τις προηγούμενες.  Καθώς οι πελάτες γίνονται και συμμετέχοντες και θεατές μέσω της αναδρομικής άσκησης, τα γραπτά γίνονται αντικείμενα στοχασμού. Φέρνοντας το κείμενο στη συζήτηση της συνεδρίας ο θεραπευτής ορίζεται ως ακροατής και συνομιλητής.

Απόσπασμα από παρουσίαση σε διημερίδα ΣΕΒΕ (Συστημική Εταιρεία Βορείου Ελλάδος) με τίτλο Η μεταποίηση βιβλίων ως εργαλείο ανάδειξης αφηγηματικής πολλαπλότητας στην ατομική και ομαδική συμβουλευτική, Όλγα Κωνσταντίνου, Νοέμβριος 2019
https://career.duth.gr/portal/sites/default/files/events/ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ_1.pdf